Stwardnienie rozsiane (łac. sclerosis multiplex, stąd skrót SM) jest przewlekłą, neurodegeneracyjną chorobą ośrodkowego układu nerwowego, której podłożem są powstające w mózgu i rdzeniu kręgowym zmiany demielinizacyjne – tzw. plaki, czyli miejsca, w których doszło do rozpadu otoczki mielinowej pełniącej funkcję swoistego izolatora. Procesy zachodzące w mózgu chorego można porównać do plątaniny podłączonych do prądu przewodów z popękanymi osłonami. Kiedy dwa uszkodzone kable zetkną się ze sobą, następuje zwarcie. Podobne zjawisko obserwuje się pomiędzy neuronami. Rozpad mieliny sprawia, że impulsy nerwowe przestają przebiegać prawidłowo, powodując różnorakie dysfunkcje w funkcjonowaniu całego organizmu. Jeśli uszkodzenie jest rozległe lub głębokie, w tkance powstają zbliznowacenia (stwardnienia) całkowicie uniemożliwiające przepływ impulsów. Plaki tworzą się w rozmaitych miejscach układu nerwowego, a jedną z cech odróżniających SM od innych chorób neurodegeneracyjnych jest ich rozsiany charakter – występują licznie, w różnych regionach – zarówno w mózgu, jak i w rdzeniu kręgowym.

 

 

Na podstawie:
Disanto G., The evidence for a role of B cells in multiple sclerosis. „Neurology”. 2012 Mar 13.
Jasińska J., Stwardnienie rozsiane (SM) : poradnik chorego i terapeuty, Olsztyn 2008.
Zakrzewska-Pniewska B [red]., Stwardnienie rozsiane : nowy poradnik dla pacjenta, Poznań 2010.
Traczyk W., Fizjologia człowieka w zarysie, 2006.